Devlet kötü ve yanlışı kendi ideolojisine göre tanımlayınca bu ideolojiye inanmayan, dışında kalan hatta bu resmi ideolojiyle çatışma halinde olan gruplar devletin potansiyel suçlusu haline geliyorlar. Gruplar, örgütler, kitleler halinde bu ülkenin suçluları olarak varlıklarını sürdürüyorlar. Her zaman bu suçlular değişiyor; dönemsel suçlular, kategorik suçlular, potansiyel suçlular vs. bunlar her dönem değişiyor ama her ne hikmetse hiç bitmiyor.

Tam olarak terörizmin gelişmek istediği alana böylece kendiliğinden girilmiş olunuyor. Zulmeden bir devlet, karşısındaki muhalefeti daha da güçlendirmekte, her bir haksızlığı ve yanlışı 'bu haksızlığı silahlı mücadeleden başka aşmanın bir yolu ve yöntemi olamayacağı' propagandasına dönüşebilmekte. Devlet kendisine karşı yapılan saldırıları aşayım derken bu saldırıları daha çok büyüttüğünü göremiyor; çünkü katı, ideolojik, merkezi yapısı görmeye engel oluyor.

Sanki başka bir yol ve yöntem yokmuş gibi terörizme karşı kendi terörizmini görünür hale getiriyor. Belki geçmiş zamanlarda bir yıldırma, caydırma, ikna yöntemi olarak böylesine kahhar bir gücün halk üzerinde şiddetini göstermesi etkili bir yöntem olarak kullanılmış olabilir, hatta devlet olmanın temel şartı bu şiddetini göstermesi olarak kabul edilmişte olabilir-ki hepsi terörizmdir- ama zaman değişmiştir ve toplumlar kendilerine zulmeden bir devlet yapısını zinhar benimsememektedirler.

Toplum, gündelik hayatında barış ve uyum içinde faaliyet gösterebilen, hayatını kolaylaştıran bir devlet yönetimini siyasal iktidardan beklemektedir.

Kendisinin de onaylayabildiği temel bir sözleşme-anayasa ile devletin bu sözleşmenin sınırları içinde hareket etmesini, bütün silahlı silahsız gücünü ve kudretini bu sözleşmeye göre göstermesini beklemektedir. Böyle bir devlet terörizme bulaşmayacağı gibi itibarlı bir devlet de olunur kanaati vardır. Pek çok devlet, resmi ideolojisinden dolayı kendisini neyin itibarlı yaptığını dahi anlayamamakta.

Mevcut resmi ideolojiden beslenen milliyetçi, dini, ideolojik kitleler bu resmi ideolojinin bir türlü demokrasiye evrilmesini istemiyorlar. Bu nedenle sistemsel değişiklik yapmak isteyen siyasal partilere karşı bütün güçleriyle saldırıyorlar. Demokrasiden en çok bahseden partiler nitelik itibariyle statükoyu desteklemekte değişim, dönüşüme kapalı çizgiyi izlemektedirler.

Yeni bir anayasa yapılmasına karşı büyük tepki gösteren ve komisyondan geçen maddeleri Meclise getirmeyen partilerin durumları statükoyu canhıraş bir şekilde savunmaktan başka bir şeyle ifade edilememekte. Sistemsel değişimlerdense statükoda daha fazla varlık bulacaklarına inanılmakta, oysa köhnemiş düzenler ancak yenilenerek düzenlenerek meşru hale gelirler...

Terörize olmuş bir ortamda ne kadar statükoya hizmet edildiği sorgulanamamakta çünkü terör ortadan çekildiği gibi pek çok siyasal partinin buz gibi eriyerek buharlaşacağını herkes gibi kendileri de görmekteler. Toplumun hayatını kolaylaştıracak projelere ve vizyona sahip olamayanlar elbette değişim ve dönüşüme sıcak bakamayacaklardır.

Fil, Züccaciye Dükkânına Girdiği Zaman

Devletlerin uyguladığı şiddetin büyüklüğü, kuru ile birlikte yaşın da yanmasına neden olmakta: böyle bir şiddet sarmalında toplumlar iliklerine kadar sinen büyük acılar yaşamakta. Amerika’nın Vietnam’ı işgalinde, Rusya’nın Afganistan’ı, İsrail’in Filistin’i işgalinde vs. devletlerin uyguladığı büyük şiddet masum insanların ölümüne, göç etmesine neden olmuştu. 
Bugün Amerika devletinin, Rusya’nın Suriye’de uyguladığı şiddetten en fazla buradaki masum insanlar etkilenmekte, terörizmle mücadele edilirken terörle hiçbir ilgisi olmayan sivil insanların mağduriyetine neden olmakta. Halkla iç içe geçen örgütler zaten varlıklarını böylesine müdahalenin nerdeyse imkânsız olduğu bir alanda yürütmektedirler. Hatta “gerilla balık halk ise denizdir” sözleri silahlı mücadele veren örgütlerin en temel şiarı haline gelmektedir…