Özellikle büyüdüğü ve geliştiği toprakların siyasal çalkantılarına bakıldığı zaman; endüstriyel kapitalizmin gelişmekte olduğu, (şehirli) insanların bir düzen arayışı içinde olduklarını, “modern devlet” biçiminin şekillenmesinde “nasıl bir dünya” sorusuna cevap olacak düşünce ve eylemsellik içinde olduklarını bunun sonucunda da pek çok ideolojik akım gibi anarşizmin de kendine bir yer aradığını söyleyebiliriz.

Türkiye’de bu düşünceler, tercümelerin geç yapılması ve yeterlice tartışılmadan “kötü taraftarlar” sayesinde farklı anlaşıldı. Sadece şiddet kullanılan ve arkasında bir düşüncenin olmadığı “karşıyım karşı her şeye karşı” klişesiyle ifadesini bulan dar alana mahkûm edildi. Belki böyle gösterilmesini isteyen bir iktidarın olduğu da söylenebilir...

Cumhuriyetin tekil ve baskıcı yapısı içinde ideolojilerin netice itibariyle bir toplum önerisi olduğunu, bunları tartışması gereken yine bir toplumun olduğu her zaman yok kabul edildi. Çünkü devletin ve toplumun bir ideolojisi vardı(?). “Bu memlekete komünizm gerekiyorsa ve komünizm yararlı bir şeyse onu da biz getiririz, size ne oluyor?” (Nevzat Tandoğan-1946 Cumhuriyet bürokratı, Ankara valisi) diyen bir anlayışın anarşizmi bir ideoloji olarak görüp değerlendirmesi mümkün değildi. Diğer taraftan dindar muhafazakârların ise böyle bir ideolojiyi açıp öğrenme ve çürütme gibi bir alışkanlıkları yoktu. Halkın büyük kesimi ise ithal edilen bu düşünce ile- tarihsel köksüzlüğü nedeniyle-kendisi arasında bir bağ kuramıyordu. Slogan düzeyinde karşı çıkılan ama ne dediğini kimsenin anlamadan ısrarla “toplum dışına” itmek istedikleri bir ideoloji oldu anarşizm.
(…)

Özgürlüklerin her geçen gün daha fazla genişlediği aktüel dünyada devletin ve devletli toplumların bu özgürlükleri kullanmakla ilgili bir büyük sorunla karşı karşıya olduklarını söyleyebiliriz. Bu sorun; insanı doğasına, tarihine, kültürüne, dinine yabancılaştıran “kapitalizm” sorunudur. Kazanmak hırsından ileri gitmeyen, tahakkümcü anlayışların insanın özgürlük taleplerine daha ne kadar kulaklarını kapatacaklarını, toplumların adalet ve eşitlik temelinde nasıl barış içinde yaşamalarını sağlayacakları sorunu vardır.
(…)

Bu düşüncelerin modern temsilcileri Marksizmin öngördüğü dünya ile anarşizmin dünyasını adeta sentezleyerek “anarko” (anarşist komünist), bir akım ortaya çıktı.

PKK/KCK’nin ilan ettiği “Özyönetim” düşüncesine kaynaklık eden pek çok unsurun sosyalizm kadar anarşizmde de olması bu düşüncelerin incelendiğini göstermektedir. Öcalan tarafından bu düşünürlerin kitapları okunmuş, çağdaşlarına mektuplar gönderilmiş ve yeni bir yol arayışında bu düşünceler oldukça etkili olmuştu.

Özellikle Murray Boockhin(1921–2006) düşünceleri bütün bir Marksist ve anarşist tarihin sentezinden ortaya çıkan “Ekolojik Toplum” önerisi, üzerinde düşünülmeye değer bir nokta oluşturmuştu. Öcalan tarafından ısrarla “okuyun” dediği Boockhin düşünceleri KCK tarafından ilan edilen “özyönetim” düşüncesinin nerdeyse temelini oluşturmaktadır.

Anarşist Düşünürler

William Godwin (1756–1836), Max Stirner (1806–1856), Lysander Spooner (1808–1887), Pierre-Joseph Proudhon (1809–1865), Mikhail Bakunin (1814–1876), Henry David Thoreau (1817–1862), Joseph Déjacque (1821–1864), Lev Nikolayeviç Tolstoy (1828–1910), Élisée Reclus (1830–1905), Dyer Lum (1839–1893), Pyotr Kropotkin (1842–1921), Johann Joseph Most(1846–1906), Carlo Cafiero (1846–1892), Errico Malatesta (1853–1932), Lucy Parsons (1853–1942), Lucy Parsons (1853–1942), Benjamin Tucker (1854–1939), Sébastien Faure (1858–1942), Émile Pouget (1860–1931), Luigi Galleani (1861–1931), Fernand Pelloutier (1867–1901), Voltairine de Cleyre (1866–1912), Emma Goldman (1869–1940), Émile Armand (1872–1963), Emile Henry (1872–1894), Jules Bonnot (1876–1912), Luigi Fabbri (1877–1935), Marius Jacob (1879–1954), Volin (1882–1945), Jaroslav Hašek (1883–1923), Bartolomeo Vanzetti (1888–1927), Nestor Makhno (1888–1934), Ferdinando NicolaSacco (1891–1927), Buenaventura Durruti (1896–1936), Ugo Fedeli (1898–1964), Juan García Oliver (1901–1980), Francisco Ascaso Abadía (1901 –1936), Ettore Aguggini (1902–1929), Daniel Guérin (1904–1988), Murray Bookchin (1921–2006), Colin Ward (1924–2010), Murray Rothbard (1926–1995), Edward Abbey (1927–1989), Noam Chomsky (1928– ), Paul Avrich (1931– 2006), John Zerzan (1943– ), Gün Zileli (1946– ), Karim Landais (1980–2005).