Yaşadığımız darbeye, halkın ve siyaset kurumunun direnci her türlü takdire layıktır. Bu dirençteki yaralıları ve şehitleri saygıyla ve rahmetle anarız. Bu darbeye direnenler özgür bir toplum olmamız için askeri tahakküme boyun eğmeyerek hayatlarını ortaya koydular.

Bu direnişin en büyük kalesi en başta İstanbul, Ankara ve İzmir büyükşehirleri çok açık bir dik duruş sergilediler, direnç gösterenlerin, kalbiyle buğzedenlerin, sabahlara kadar "Yarabbi bu ülkeyi koru" diyenlerin hepsine tek tek şükran borcumuz var. Haddizatında Türkiye’nin tüm şehirleri bu büyükşehirlerle aynı doğrultuda hareket ederek özgür yaşama silahla müdahale edilmesine karşı çıktılar. Demokratik bir halk bloğu/cephesi oluşturdular. Bir tek vatandaşımız mağdur edilmedi, malı talan edilmedi, hiç kimsenin yaşama biçimine müdahale edilmedi tam tersine vakarla yalnızca askeri tahakküme karşı bir direniş başlatıldı.

Halkın kızgınlığı ve darbecilere olan nefreti henüz geçmiş değil çünkü kendi yaşama biçimine yapılan saldırıyı kabul edemiyorlar, edemiyoruz. Ordusunu halkın oluşturduğu, maaşını halkın ödediği, silahlarını ve teçhizatını halkın tedarik ettiği bir kurumun kendi hayatı üzerinde tek söz sahibi olmasını ve hayatı hapsetmesi kabul edilecek bir şey de değil.

Hayat böyle emir komuta ile yaşanamaz, aşırı disiplin ancak köleler içindir, köleleşmiş toplumları emir komutayla yönetebilirsiniz ama özgür insanlar böylesine emir komutayla yönetilemezler.

Silahlı tahakküme dirençle; “Arap Baharı”na bu ülkenin ihtiyacı olmadığı tescillenmiş oldu. Tüm dünyaya halkın kendi iradesine nasıl ve ne kadar değer verdiği gösterilmiş oldu.

Büyük bir hevesle bu ülkede bir içsavaş beklentisi içinde olanların bu iğrenç hevesleri kursaklarında kaldı. Halkın yerli yerinde gösterdiği direniş halk olabilmenin bir şartı olarak kendini gösterdi.

Demokratik düzenin ne kadar ve nasıl gelişeceğine Cumhuriyet ilan edildiğinden beri hep askerler karar verdi. Darbeleri askerler yaptı, anayasaları hazırladı, Harp Daireleriyle siyaset kurumunu vesayet altına aldılar, yerli sanayiye geçmeye engel oldular, gırtlaklarına kadar Batı modernitesinin bu ülkedeki en önemli taşıyıcısı oldular, Milli Güvenlik Kurulu’nda başörtülü kadınlarımızın uçaklara alınmamasını onlar konuştular vs. Halk oy vermenin dışında oyuna hiç müdahalede bulunmadı, kendisine biçilen rolün dışına çıkmadı, oyun kurallarını ihlal etmedi.

Şimdi ilk defa halk bu oyuna fiili olarak müdahale ediyor, etmek zorunda kaldı, kendi iradesinin gözü önünde elinden alınmasına rıza göstermiyor, göstermemelidir de.

Askeri darbelerin hayatımızı nasıl etkileyeceğini çok iyi biliyor ve görüyoruz. 
Askeri darbe dönemi –inşallah bu ülkede kapanmıştır, darbeye hevesli çevreler olabilir, sandıkta devrilmeyen her iktidarı devirmek isteyen, örgütler, çeteler, gruplar olabilir ancak halk bu türlü darbelere geçit vermediğini gayet net biçimde ortaya koydu. Bu nedenle darağacı talebinde bulunmaktadır...

Kendi halkına karşı silah kullanabilen bir orduyla hangi halk beraber yaşamak ister ki?

Silahlı tahakkümle bu halk yönetilemez olduğunu gösterdi. Darısı silahlı tahakküm altında inleyen tüm toplulukların başına…

Direnişe Katılmayanlar da Bizim İnsanımızdır

Meşru seçimlerle oluşmuş Meclis’in bombalanmasına, seçilmiş Ak Parti hükümetinin devrilmesine, halk tarafından seçilmiş Cumhurbaşkanı’nın öldürülmesine ya da yakalanmasına, bütün sivil örgütlerin kapatılmasına ve silahlı tahakkümle bu ülkenin yönetilmesine hevesli küçük bir grup var. Böyle düşünmeleri silahlı tahakkümün hücrelerimize kadar zerk edilmiş kalıntıların hâlâ atılamamasındadır.